Monday 28 May 2012

Poem For Greece [Ποίημα για την Ελλάδα] - Ξένος στο πλακόστρωτο

Some time ago and whilst seeing the carnage of my country (GREECE) I felt like shouting. Shouting to all of my fellow Greeks that do not seem to understand their predicament and worst of all they do not want to do anything about it. If I wanted to express my feeling to my fellow Greeks I would have to write a 500 page book but even then I did not think it would make any difference to them.
Yet it is difficult to bottle your feeling of rage and despair when feel that you are in dream in which your screams are silent. It all came up in the poem below. For those non-Greek I apologise but I will try to translate it later on.



Πριν από λίγο καιρό, και βλέποντας το μακελειό της χώρας μου, ένιωσα την ανάγκη να φωνάξω. Να φωνάξω σε όλους τους συμπατριώτες μου που δεν φαίνεται να κατανοούν την κατάσταση και το χειρότερο από όλα, δεν θέλουν να κάνουν τίποτα γι 'αυτήν. Αν ήθελα να εκφράσω τα αισθήματά μου για τους συμπατριώτες μου θα έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο με 500 σελίδες, αλλά ακόμα και αυτό δεν πιστεύω  ότι θα αλλάξει  τίποτα
Ωστόσο, είναι δύσκολο να σφραγιστούν το αίσθημα της οργής και της απελπισίας, όταν αισθάνεστε ότι βρίσκεστε σε όνειρο στο οποίο κραυγές σου είναι σιωπηλές. Όλα αυτά, κατέληξαν στο παρακάτω ποίημα.

Ξένος στο πλακόστρωτο (Παναγιώτης Παντελίδης – Panagiotis Pantelidis)

Αγκαλιάζω τα κύματα,
που είδαν τα ταξίδια του Οδυσσέα

Αναπνέω στον Όλυμπο,
τον αέρα των θεών

Αγναντεύω απ' τον Άθωνα,
την γαλήνη στην καρδιά

Και Δακρύζουν τα ματιά μου,
όταν περνώ τοις πύλες του Ελλησπόντου

Ξεχασμένες πατρίδες,
χάνονται με τοις μνήμες που σβήνουν

Ηλιοκαμένα πρόσωπα!

Μυρίζω το γιασεμί στον ώμο σου,
που τύλιξε τις πύλες του Διός

Δακρύζω στον πόνο,
που φέρνουν οι αμανέδες της χαμένης Μικρασίας

Διαβάζω τον όμηρο,
που άναψε το φως για τον Καβάφη

Ακούω τον απόηχο,
που ξυπνάει το Βυζάντιο κάθε Κυριακή

Χορεύω στην πανήγυρη,
πάνω στα βήματα του Καραΐσκάκη

Κοιτάζω γύρο μου· πιο σήμερα θα μείνει στα παιδιά του αύριο;

Γύρισα τον κόσμο, μα ο κόσμος με γύρισε πίσω.
Η θάλασσα γκρίζα και ο ήλιος κρύος όταν έχεις την Ελλάδα στις φλέβες σου

Σε Ξαναείδα·
όχι την νεράιδα που άφησα, μα μια νέα που δεν γνώρισα

Τα βήματα συρτά όταν η καρδιά βαραίνει.
Το βλέμμα θολό όταν η καρδιά βουρκώνει.

Γύρισα μα δεν σε βρήκα.
Ελλάδα· Ελλάδα της ψυχής μου
Ελλάδα των αναμνήσεων μου.

Tuesday 15 May 2012

Universities have passed their sale by date.

We need to have a radical rethink the role of the Universities. Their traditional role has been to provide a level of education relevant to employment requirements. However, the job market map has changed and will change further in the the next decade. Is it worth spending all that money educating individual that will then be employed at a low paid clerical jobs? We must face the truth and take action. We must face the fact that Big businesses are leaving Britain and those remaining are employing at the global market for specialist skills. Thus Universities should change their structure to produce entrepreneurs and not supermarket shelve stackers.